Jazeker:

Ik kreeg een pb over een foto verslag, leuk idee, ik zal er wat snapshots bij toevoegen, de uiteindelijke foto's die ik voor de opdracht gever heb moeten maken mag ik (nog) niet laten zien.

Dag 6. Kanachanaburi

Uitgeput kom ik aan, snel wat kleine dingetjes gehaald langs een van de vele 7/11 marktjes, en snel naar mijn onderkomen aldaar. Een tropisch resort, compleet met sauna en zwembaden.
Omdat het vervoer per motorscooter praktischer is (ja, ze mogen daar gewoon met een B rijbewijs een 125cc scooter rijden), huur ik een motorscooter voor het absurde bedrag van 90 baht, grofweg 2,25 euro per dag.
Een honde, automaat, dus klaar is kees.


De volgende ochtend word ik rond 07:00 uur op de bridge over the river kwai verwacht, u weet wel, van die film...

Opstaan dus zo rond 05:30, ontbijten, even zoeken, en dan aan de slag. Ik tracht vroeg te gaan slapen, maar kan de slaap niet vatten.

Als ik uiteindelijk slaap, word ik wakker door een luid TRIIINNNGGG.. ik tast naar de wekker en zie dat het pas 02:00 uur is, verdwaasd realiseer ik me dat het niet de wekker is die ik hoor, maar mijn mobiele telefoon.
Mijn moeder belt me vanuit Nederland, om te vragen hoe het gaat, en om even te klagen over het leven van een bejaarde huisvrouw, de grote DEEN supermarkt heeft besloten om de potten pindakaas te verplaatsen naar schap 12, vak 3.
Dat is voor mijn arme moeder zulk groot nieuws dat ze haar zoon gelijk even belt, zich niet bewust van het tijdsverschil van 5 tot 6 uur.

Tja, je eigen moeder afblaffen doe je niet, dus ik luister geduldig naar het wel en wee van de arme potten pindakaas, die nu toch zeker al 3 keer verhuisd zijn in de afgelopen 5 jaar.
Uiteindelijk hangt ze op en draai ik me nog even om.

Om 05:30 uur word ik weer gewekt, ditmaal is het wel de wekker. Ik sta op, en kom in actie.
(in de kou van de winter heb ik de grootste moeite om mijn corpulente achterwerk uit bed te krijgen des morgens, maar hier, waar je dan al je bed uitdrijft, lijk ik wel een jonge berggeit., wellicht een met reuma, maar goed).
Om 06:10 uur stap ik fris op de scooter, de belgische resortuitbater heeft me al gewaarschuwd voor ongelukken in combinaties met scooters en toeristen en ach, ik rij voorzichtig.

Even zoeken en tja, daar sta ik, op tijd om 06:40 uur op de bridge over de river kwai.

Het licht breekt door, en een fraai schouwspel manifesteert zich alhier.






Ik sta oog in oog met een belgische dame, ook een fotografe, en zij begint hondeduit te praten. Over de warmte, haar werk, haar huis enhaar vriend met al zijn tekortkomingen.
Onderhand voel ik me net dokter Phil, maar goed, om beleefd te blijven, hoor ik haar met een half oor aan terwijl ik met de camera wat kiekjes schiet.

Na een kleine 20 minuten geklaag, lijkt ze klaar, en ze pakt haar camera, wat godbetert een canon is... Nu is er altijd een kleine strijd gaande tussen nikonanians en canonisten, het nikon kamp, vind canon helemaal niets en het canon kamp op hun beurt kan alle nadelen van nikon benoemen.

Na wat gedrentel, een ontmoeting met een monnik, is het voor mij tijd om te gaan. Ik word verwacht om samen met wat andere fotografen naar een forest tiger temple te gaan.

Hier vangen priesters tijgers op, en worden deze beschermd tegen de grote boze buitenwereld.
Men gelooft nog steeds dat als je de testikels van deze gracieuze beesten maalt, het potentieverhogend werkt, dus ik ben ook liever geen wilde tijger meer zeg maar.


Er gaan verhalen rond over het toedienen van drugs aan de tijgers om ze lekker rustig te houden, maar daar kom ik straks op terug.


Ik ben er ruim om tijd, want ik word om 07:45 uur verwacht bij de tijgertemple, welke op 10 minuten van de brug afligt. Ik parkeer mijn scooter en teken de presentielijst.

Gifts.. uhmm gifts, moest ik wat meenemen? Klaarblijkelijk heeft niemand me die memo gestuurd, maar de gasten moeten het ontbijt meenemen voor de monniken.
Oeps, ik ben zo terug, en race naar de eerste de beste 7/11 supermarkt die zoals de naam vreemd genoeg doet vermoeden 24 uur per dag open zijn.
Ontbijt, melk, ik zoek de melk en tref een leeg schap... ok dat begint lekker.
Brood, hetzelfde verhaal, geen krummel brood meer te vinden.
Eieren, opperdepop, schijnbaar hebben meer mensen hier hun ontbijtbenodigdheden gehaald.

Ach, cola, chips en bapao is ook ontbijt, dus ik sla 25 flesjes pepsi, 20 bapaos en wat zakken chips in, reken af en race in volle vaart terug naar de ingang van de tijger tempel.

Daar aangekomen ben ik eigenlijk iets te laat voor het mooie en al rennend leg ik de laatste meters af.
O jee, je wordt geacht om met je ontbijt presentjes op een dienblad te gaan staan zodat de monniken zelf wat kunnen pakken als ze langslopen.

Shit, iedereen om mij heen staat met eieren, melk, brood en beleg en ik sta met cola, chips en bapao's... dat zal een lekkere indruk achterlaten.





Lullig, of opgelaten is het woord dat ik zoek, sta ik achter mijn tafeltje, op mijn witte sokken met cola voor mijn neus om 07:45 uur 's morgens.

Tot mijn grote verbazing blijven mijn collegae achter met hun melk, brood en eieren en vind mijn cola gretig aftrek bij de monniken. Ik sta dan ook halverwege de rij met een lege tray en een smile van oor tot oor. Mijn dag kan niet meer stuk.




Daarna, uitleg, wat doen ze hier, waarom, hoelang, persinfo om het zo te noemen, daar zal ik jullie niet mee vervelen, google er eens op als je leuk vind.

08:30 uur voedertijd.
Ik krijg een kleine tijgerwelp in mijn handen gedrukt en nog steeds op mijn sokken (mijn ware ik, een held op sokken), wordt er van mij verwacht dat ik hem een warme fles melk ga voeren.
Ok, bij mijn kinderen is het ook gelukt, dus een welpje moet vast geen probleem zijn.
Ware het niet dat een welp bijna 25 kilo weegt en al behoorlijke scherpe tandjes en nagels heeft, waardoor ik binnen de kortste keren van pols tot ellebogen open lig.
Dit voelt meer als marteling, bovendien ruiken de beestjes ook wat apart, de beleving is once in a lifetime, dus veel klagen doen we er niet over....





De welpjes slapen daarna vrolijk verder, dus kan ik even rustig een fotootje schieten, met mijn pocket cameraatje, want mijn grote camera mag ik nog niet gebruiken.







09:30 *walk the tiger.

Voedertijd is afgelopen, je wordt nu gekoppeld aan je eigen grotere vriendje, deze is circa 18 maanden oud, en vermoedelijk rond de 100 a 120 kilo, puur klauw, spier en gebit.

We krijgen uitgebreide veiligheidsvoorschriften, waarvan enkele heel logisch in mijn oren, niet bukken, niet voor de tijger lopen, niet rennen en geen onverwachte bewegingen maken.
Braaf loop ik met mijn tijger naar het open veld toe, een leren riempje in de hand en lopen maar. Alsof ik een hond uitlaat. (alleen is een pitbull hierbij een lammetje).





Een noorse collega van me, doet iets, ik heb het niet zelf gezien en krijgt een speelse klap van "zijn" tijger, met als gevolg twee gebroken ribben en wat paarse plekken. Hij heeft nog mazzel gehad dat de tijger geen kwaad wilde doen, maar slechts wilde "spelen"


Hierna mogen we iets grotere vriendjes wassen en wederom onder vrij strikte begeleiding, voer hem gekookte kip en speel een beetje met hem.
Deze tijgers zijn iets ouder, een jaar of 3 en circa 220 a 230 kilo, we worden geacht deze zelf eten te geven.

Als hoogte punt krijgen de grote jongens te zien, de tijgers van circa 8 tot 13 jaar oud, en de zwaarste grootste jongen is circa 300 kilo..

Zelfde verhaal leren riempje om en wandelen maar.





Om een indicatie te geven heb ik ook een plaatje toegevoegd van de tijger op zijn achterpootjes, zo kunnen jullie ook zelf zien hoe groot het poesje is.





Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de grote tijgers me toch zeker geen alerte indruk geven, ik ben hier om de drugsverhalen te bekrachtigen, en een 300 kilo wegende tijger die niets doet, tja, dat vind ik gek.
Als laatste worden de camera's ingenomen en worden we opgesloten in een kooi midden in het speelveld van de tijgers waar ze los rennen en spelen...

De tijgers, springen, grommen en grauwen naar elkaar, en speels slaan ze elkaar met de voorpoten. Dat is een machtig gezicht, de pikorde wordt opnieuw bepaald en ik voel me nietig, heel nietig.
Om eerlijk te zijn ook niet heel veilig als er twee vechtende tijgers naast de kooi terecht komen (kooi is van bamboe) en zweet stroomt me door de bips zeg maar.



Ik kan nog een paar dagen bijkomen, en daarna moet ik naar patong, als er behoefte is, wil ik ook dat delen, willen jullie meer lezen, of vinden julie het wel best zo?

Wellicht hebben jullie onlangs het gelezen, het artikel is inmiddels uitgebracht in national geographic, het park is inmiddels gesloten wegens buitenproportionele praktijken met de dieren. Dierenmishandeling ten voeten uit en er werd grof geld verdiend over de rug van de tijgers in kwestie die zo stoned als een garnaal zijn.