Part 2 ( je mag geen verhaal maken wat langer dan 100000 tekens is
)
Helaas is het einde redelijk abrupt, er wordt geen ere rondje gereden en de enige coureur met ballen is die met de gele corvette die het aanwezige publiek bij het passeren van de finish trakteert op een kort maar zeker heftig burn-out waarbij letterlijk de laatste vechtkracht van de machtige v8 wordt vereeuwigd in de vorm van 2 zwarte strepen op het circuit
Afgepeigerd en mishandelt druipt mens en machine binnen om vervolgens naar hun rustplaats te kruipen en te genieten van de euforie van behalen van deze prestatie. Een gepoetste auto is mooi, maar getekend met de littekens van een dergelijk slagveld geeft een auto charisma, het wekt ontzag en dwingt respect af op een wijze waar menig dictator jaloers op zou zijn.
Bij het eren van de coureurs loopt het hele veld uit, en ondanks dat ik groot respect heb voor diegene die de wagens bestuurde, heb ik meer gevoel voor de wagens die nu in hun box staan uit te hijgen en wellicht nooit meer een prestatie van deze omvang zullen meemaken. Het "herbie gevoel" bij me komt naar boven, en van een afstand neem ik afscheid van de helden uit staal.
Nog verkerend in een roes tuffen we rustig naar huis in onze blauwe volvo station. We zijn er bijna, ik zet mn maatje thuis af en zonder iets te zeggen en elkaar aankijkend knikken we beide tevreden.
eenmaal thuis kruip ik tegen mn meisje die al lag te slapen aan, sla mn arm om dr heen en droment over mn ware liefde
val ik met een glimlach op mijn gezicht in een diepe slaap. Het was mooi zo.
